اسلایدر

در ایران با وجود این که زبان فارسی به عنوان زبان رسمی شناخته شده است اما ایران از قوم های مختلفی تشکیل شده است. ایران از نظر تنوع زبانی و قومی در رتبه شانزدهم در جهان قرار دارد.

در ایران باستان اهمیت بسیاری به مقام زن و مرد داده شده است. زن را بانوی خانه – مون پثنی – می‌نامیده اند و مرد را – مون بد – یا مدیر خانه می‌نامیده اند. در نسخه های دینی ایران باستان زنان شوهردار از اجرای مراسم دینی معاف بودند. زیرا تشكیل خانواده و پرورش یك جامعه نیك كردار كه یكی از اركان آن تربیت مادر است بزرگترین عمل نیك در كارنامه زنان ثبت می‌شده است.

در زیر نمونه هایی از زنان پر افتخار ایران باستان آماده است:

یوتاب:

سردار زن ایرانی كه خواهر آریوبرزن سردار نامدار ارتش شاهنشاهی داریوش سوم بوده است. وی در نبرد با اسكندر گجستك همراه آریوبرزن فرماندهی بخشی از ارتش را بر عهده داشته است او در كوهـهای بختیاری راه را بر اسكندر بست. ولی یك ایرانی راه را به اسكندر نشان داد و او از مسیر دیگری به ایران هجوم آورد. با این حال هم آریوبرزن و هم یوتاب درراه میهن كشته شدند و نامی‌جاویدان از خود بر جای گذاشتند.

دریاسالار بانو آرتمیس:

نخستین و تنها بانوی دریاسالار جهان تا به امروز. او به سال 480 پیــش از میلاد به مقام دریاسالاری ارتش شاهنشاهی خــشایارشاه رسید و در نبرد ایران و یونان ارتش شاهنشاهی ایران را از مرزهای دریایی هدایت می‌كرد.

تاریخ نویسان یونان او را در زیبایی برجستگی و متانت سرآمد تمامی‌زنان آن روزگار نامیده اند.

آتوسا:

ملكه بیش از 28 كشور آسیایی در زمان امپراتوری داریوش بزرگ. هرودت پدر تاریخ از وی به نام شهبانوی داریوش بزرگ یاد كرده است و آتوسا را چندین بار در لشكر كشی های داریوش یاور فكری و روحی داریوش بزرگ دانسته است.

آرتادخت:

وزیر خزانه داری و امور مالی دولت ایران در زمان شاهنشاهی اردوان چهارم اشكانی. به گفته كتاب اشكانیان اثر دیاكونوف روسی خاور شناس بزرگ او مالیات ها را سامان بخشید و در اداره امور مالی كوچكترین خطایی مرتكب نشد و اقتصاد امپراتوری پارتیان را رونق بخشید.

ازرمی‌دخت:

شاهنشاه زن ایرانی در سال 631 میلادی. او دختر خسروپرویز پس از " گشناسب بنده " بر چندین كشور آسیایی پادشاهی كرد.

آذرناهید:

ملكه ملكه های امپراتوری ایران در زمان شاهنشاهی شاپور یكم بنیانگزارسلسله ساسانی. نام این ملكه بزرگ و اقتدارات دولتی او در قلمرو ایــــران دركتیبه های كعبه زرتشت در استان فارس بارها آمده است و او را ستایـش كرده است.

پرین:

بانوی دانشمند ایرانی. او دختر کی قباد بود كه در سال 924 قبل از مــیلاد هزاران برگ از نسخه های اوستا را به زبان پهلوی برای آیندگان از گوشه و كنار ممالك آریایی گردآوری نمود و یكبار كامل آن را نوشت و نامش در تاریخ ایران زمین برای همیشه ثبت گردیده است.

فرخ رو:

نام او به عنوان نخستین بانوی وزیر در تاریـــــخ ایران ثبت شده است وی از طبقه عام كشوری به مقام وزیری امپراتوری ایران رسید.

گردافرید:

یكی از پهلوانان سرزمین ایران. تاریخ از او به عنوان دختر كژدهم یاد میكند با لباسی مردانه با سهراب زورآزمایی كرد. فردوسی بزرگ از او به عـــنوان زنی جنگجو و دلاور سرزمین پاكان یاد می‌كند.

آریاتس:

یكی از سرداران مبارز و دلیر هخامنشیان در سالهای پیش از میلاد. مورخین یونانی در چندین جا نامی ‌از وی به میان آورده اند.

هلاله:
پادشاه زن ایرانی كه به گفته كتاب دینی و تاریخی ( 391 یشتا 274+1 یشتا 2 ) در زمان كیانیان بر اریكه شاهنشاهی ایران نشست. از او به عنوان هفتمین پادشاه كیانی یاد شده است كه نامش را " همای چهر آزاد" نیز گفته اند.

 " ایران من "

برای من وطن یعنی شقایـق                         وطن یعنی دل خونین عاشق

وطن یعنی حضور مهربونی                          میـون غصه های این دقائـق

وطن یعنی تن تب دار خورشید                      تـمـام  اقـتـــدار  تـخـت جـمـشـیـد

طنیـن بیـسـتون و عشق فرهاد                      سراسر خاک نور و عشق و امید

عشق تو در قلب و روح و جان من

ای وجودت عمر جاویدان من

بی تـو هیـچـم ، بی نشـونم ، خالـیـم

سرزمین خوب من، ایران من

برای من وطن یعنی دماوند                          وطن یعنی تن هامون و اروند

وطن یعنی خلیج تا ابد فارس                          شلمچه، پایتختِ اشک و لبخند

وطن یعنی خروش مرد میدون                        کـمان آرش و گرز فریدون

خروش وارثـان مهـر و پاکی                        شکست دیوهای تیز دندون

عشق تو در قلب و روح و جان من

ای وجودت عمر جاویدان من

بی تـو هیـچـم ، بی نشـونم ، خالـیـم

سرزمین خوب من، ایران من 

 
 

سروده ی : فــــرزانه شــــیدا

امشب!

در تنهایی و سکوت!

میان بهت و حیرت!

عشق و غرور من!

ایران سراسر اتفاق و پر حادثه ای است.

که در روند لحظه های تاریک تاریخ، بارها و بارها شکسته.

زخم خورده.

بغض کرده.

لرزیده.

سوخته.

گریسته.

اما از پای نیفتاده.

عشق! و رنج و درد عشق، هدیه خدای بی همتای خرد و عدالت است،

و ایران مملو از درد و رنج، زائیده عشق است و زاینده عشق!

در بازی های تلخ و شیرین تاریخ و سرنوشت، در اوج توفانهای ریشه برانداز

سهمگین، در بستر زلزله های مخرب و ویرانگر، در هیاهوی بی گریز سیلهای

بنیان برافکن، ایران مانده است و می ماند، چون عشق زنده است.

چون ایرانی، ایرانی است.

ایران! یعنی عشق سرخ.

عشق! یعنی ایران سبز.

ایران من!

ایران فردوسی است و حماسه.

ایران حافظ است و عشق.

ایران مولوی است و معرفت.

ایران عطار است و عدالت.

ایران خیام است وصداقت.

ایران فرغانی است و حقیقت.

ایران فرخی است و آزادی .

ایران بابک است و قیام.

ایران افشین است و عصیان.

ایران مازیار است و طغیان.

ایران مزدک است و جسارت.

ایران کاوه است و شورش.

ایران آرش است و رهایی.

ایران دار است و سربداران.

ایران من!

نگاه کن!

بلند شو!

گریه نکن.

تو دردها و رنجها را بارها و بارها دیده ای.

تو آمدن و رفتن بیگانگان را بارها و بارها حس کرده ای.

تو با سوز و زخم.

با ظلم و ستم.

با خون و فریب.

با بحران و جنگ، بیگانه نیستی!

چشمهایت را نبند.

در خود نشکن.

بخند و بمان.

چون! عشق هرگز نمی میرد.

باور کن! عشق مردنی نیست.

عشق رفتنی نیست.